«عيد نيمه شعبان عيد نگاه به آينده است»

پُر کردن عالم از نعمت عدل و داد، فضیلتی در انحصار مهدی موعود
شب میلاد امید تاریخ، شب میلاد مهدی موعود، شب ولادت آن کسی که مصداق وعده لایتخلف الهی است، شب میلاد آن کسی که درباره او سخنی گفته شده که درباره هیچ یک از پیغمبران و اولیای الهی و ائمه گفته نشده و آن این است که «یملَأُ اللَهُ بِهِ الاَرضَ قِسطاً وَ عَدلاً کما مُلِئَت ظُلماً وَ جَوراً» (۱) درباره هیچ پیغمبری چنین چیزی گفته نشده؛ حتی درباره پیغمبر آخرالزمان. آن دست توانایی که می‌تواند همه سطح عالم را از نعمت و عدل و داد برخوردار بکند، دست توانای اوست. خداوند این فضیلت بزرگ را برای او قرار داده است؛ نه برای دیگر اولیا، نه برای دیگر انبیا، نه برای دیگر برجستگان عالم و مقربان مقام حق، فقط او است که این تعبیر درباره او آمده است. امشب شب ولادت این بزرگوار است. خب، عید بزرگی است.
دو محصول «نگاه متوجه به آینده» در عید میلاد مهدی موعود:
۱- امید
اعیاد موالید ائمه و موالید نبی‌اکرم و عید مبعث پیغمبر و بقیه اعیادی که ما داریم، یک فرق اساسی و جوهری با این عید دارد؛ در آن اعیاد، همه نگاه به گذشته است؛ در این عید، همه نگاه به آینده است. در اعیاد موالید ائمه یا عید بعثت، از حادثه‌ای که در گذشته اتفاق افتاده است و البته اثرات آن مثل رودخانه فیاضی جریان در تاریخ دارد، تجلیل می‌کنیم؛ از گذشته تجلیل می‌کنیم؛ به گذشته متوجه می‌شویم، اگرچه آن گذشته در زندگی کنونی ما و در آینده ما هم اثر دارد؛ اما در این عید، همه نگاه به آینده است؛ یعنی چه نگاه به آینده است؟ یعنی دو چیز را این نگاه با خود دارد: یکی امید، یکی تلاش. وقتی نگاه [متوجه]به آینده شد، اولین چیزی که محصول این نگاه است، امید است. دل‌های افسرده در نهایت گرفتاری و تنگنا، یک روزنه روشن و درخشانی به یک دنیای نورانی و بهشت آسا در مقابل چشمشان می‌بینند و به آینده امید دارند؛ می‌دانند قضیه این‌جوری نخواهد ماند. حتی آن وقتی که همه دنیا از ظلم و جور پر شده باشد، یعنی همه‌جا را ظلم و جور فرا گرفته باشد، این روزنه امید نه فقط بسته نمی‌شود، بلکه حتی گشاده‌تر می‌شود؛ چون وعده کردند. حالا در یک دعا «بَعدَ ما مُلِئَت ظُلماً وَ جَوراً» (۲) است؛ فرق چندانی با هم ندارند. هرچه ظلم بیشتر بشود، این امید زنده‌تر می‌شود؛ بنابراین معتقد به این امید، معتقد به عقیده مهدویت هرگز مأیوس و سرخورده و مانند این‌ها نمی‌شود. می‌گوید ممکن است من درک نکنم، اما خواهد شد؛ ممکن است من خزی (۳) و خذلان (۴) ظالمان را نبینم، اما خزی و خذلان ظالمان حتمی است. این، امید است؛ این اولین چیزی است که از این اعتقاد منشأ می‌گیرد و در دل انسان ریشه می‌دواند، و طبعا تأثیرش را در زندگی می‌گذارد.
۲- تلاش
دومی، تلاش [است]؛ تلاش. هر آینده قطعی متوقف به تلاش است. شما پای یک کوهی که قابل عبور است ایستادی، آیا رسیدن به آنجا ممکن است؟ بله. آیا رسیدن به آنجا قطعی است؟ بله؛ حتماً کسانی به آنجا خواهند رسید؛ اما رسیدن به آنجا متوقف بر یک شرط است و آن، تلاش [است]؛ [باید]راه بیفتی. [اگر]بنشینی اینجا، نگاه کنی، تحسین کنی، خوشحالی کنی، کف بزنی برای کسانی که می‌روند، نخواهی رسید؛ تلاش لازم است. این دومین شرط است. البته در همه کار‌های بزرگ تلاش لازم است. چشم که به آینده بود، لازمه قطعی این نگاه به آینده، ایجاد تکلیف تلاش و فعالیت و مجاهدت است. ما که معتقدیم به آن روز، باید تلاش کنیم تا آن روز تحقق پیدا کند و تلاش ما می‌تواند ان‌شاءالله آن را نزدیک بکند. این هم نکته دوم در این حادثه بزرگ است.]نیمه شعبان]عیدی است برای مردم، ان‌شاءالله مایه شادی باشد. ان‌شاءالله ادعیه زاکیه آن بزرگوار، دعای غیر مردود آن بزرگوار شامل حال شما، شامل حال ملت ایران، شامل حال همه مسلمانان، شامل حال مظلومان فعلی عالم بشود؛ و ان‌شاءالله که از برکات دعای آن بزرگوار استفاده کنیم.